منو بشناس...

هنوز هم منو میشناسی؟
منم،
همون دختر کوچولویی که شبا تو بغلت خودت با قصه های رستم بزرگ شد
همون دختر کوچولویی که با تراژدی سهراب و رستم تو بغلت گریه می کرد،
همون دختری که رفت مدرسه فقط به عشق اینکه سواد دار بشه تا بتونه کتاب کاوه آهنگر و ضحاک مار دوشی رو که براش خریده بودی بخونه
همون دخترکوچولویی که تو همسن وسالاش از هم بیشتر می دونست و همه جا با افتخار می گفت: بابام بهم گفه بود اینا رو!
همون دختری که عاشق کتابخونه ات بود و عاشق کتابایی که تو خونده بودی
همون دختری که تو 12 سالگی خوندن کتاب نان و شراب رو بهش پیشنهاد کردی، که حتما بنظرت تو اون سن می فهمیدش!
مون دختری که مطلبای برنامه هاتو براش می خوندی تا نظرشو بدونی!
همون دختری که همیشه افتخار می کرد به اینکه پدرش قبول داره فکر کردنشو!

***

حالا اون دختر کوچولو بزرگ شده!
بزرگ شده و ظاهرش تفاوت کرده، ولی فکرش...
رنگ بلوند موهاش اصلا نشونه ِ سبکسریش نیست
درسته ایران زمین دور دور می کنه ولی هنوزم شبا تا کتاب نخونه خوابش نمی بره!
درسته رو میز توالتش پُرِ از لاک ها و رژلب های رنگی رنگی ولی الان کتابخونه اش خبلی بزرگتر از قبل شده !
هنوزم براش فکر آدما مهمتر از ظاهرشونه و هنوزم معیار سنجش آدما براش پدرشه.
این دختری که بزرگ شده الان همون دختر کوچولویه که فقط ظاهرش عوض شده وهنوزم می خواد مثل باباش فکر کنه

درگیر ظواهر شده ولی هنوز دچارشون نیست

" نه من آسون تر از این هام، منو پیدا کن تو حرفام"

6/1/89

سپید