خراب ِ خراب...

برق ِ رفته و تاریکی و نور شمع  نم ِ بارون اگه آدمو شاعر نکنه حتما کُس خل می کنه!

هرچه قدر هم که کُس خُل باشی تو این تاریکی، زیر نور شمع با نم نم بارون وقتی اون ته تهای دلت هنوز تنگ باشه، و هر چقدر هم همیشه سعی کنی که به دلتنگیهات فکر نکنی و هرچقدر هم که موفق باشی! دیگه وقتی شب باشه و برق ها هم رفته باشه  نم بارونی هم زده باشه و تو تاریکی با نور شمع تنها باشی، هرچقدر هم که سعی کنی، فایده نداره! دلتنگیات می زنه بالا!

حالا تو این تاریکیِ بارونی، زیر نور شمع وقتی که دیگه دلت تنگه ِ تنگه، چندتا موزیک پُر از خاطره کافیه که دیگه خراب ِ خراب شی.

***

یه وقتایی دوست دارم تو تنهایی خودم خراب ِخراب شم. برم بشینم گوشه بالکن، خودمو فندکم و چندتا موزیک خوب، اگه پِیکی هم زده باشم که چه بهتر.

همون گوشه همیشگی بالکن بشینم و سیگار بکشم، موزیک گوش بدم، خیره بشم به آسمون و فقط فکر کنم.

فکر کنم به همه دلتنگی هام، دل تنگیهام واسه همه اونایی که خیلی دورن از قلبم و ذهنم، به تمام اون چیزایی که فکر کردن بهشون قدغن ِ، به همه این ها فکر کنم و داغون بشم، داغون ِ داغون...

یه وقتایی، فقط "یه وقتایی"! داغون شدن هم عالمی داره واسه خودش!

26/2/89

سپید